Vakantie Nieuw Zeeland van 22 januari - 2 maart 2014
22 januari naar Hong Kong
We vliegen vandaag met Cathay Pacific naar Hong Kong, het is een zit van 11 uur en straks een tijdverschil van 7 uur. Als we aankomen is het 7 uur in de morgen, we gaan met een taxi naar een daghotel: Het Royal View Hotel, een rit van een half uur voor zo’n 200 HK dollar. Het hotel is prima, daar ligt het niet aan maar we kunnen maar nooit slapen en na twee uur staan we maar op en
nemen een douche. Dan valt op dat in de douche een ruit zit met jaloezieën ervoor die van binnenuit open gedaan kunnen worden, als de vrouw dat wil mag de man meekijken – zo denk ik dan. We maken een kleine wandeling en gaan met de taxi weer naar het vliegveld. Eigenlijk
is dit 'slapen' overbodig als je in het vliegtuig al (een beetje) geslapen hebt.
23 januari naar Auckland
Na nogmaals 11 uur vliegen landen we in Auckland, we kiezen een taxibusje dat ons snel naar het Quadrant hotel brengt maar dan: nee, de kamer is nog niet vrij, het is dan 9 uur ’s morgens, ok. We gaan de stad is en genieten van koffie en park maar Auckland vinden wij geen mooie stad tenzij je van wolkenkrabbers en rommelige straten houdt.Auckland is wel de grootste stad van Nieuw Zeeland met bijna 1,4 miljoen inwoners, het is echter niet de hoofdstad, dat is Wellington. Om half twee, we zijn echt gaar, we gaan naar het hotel, we hebben u al 40 uur nauwelijks geslapen, maar de kamer is echter nog steeds niet
klaar, na een paar keer vragen en klagen, wachten en vragen kunnen we dan om half drie in onze kamer, slapen, eindelijk.’s Avonds gaan we opnieuw de stad in om te eten. 's Middags hadden we al een leuk 'tentje' gezien, we vinden het gemakkelijk terug en genieten van een eenvoudige maar lekker maaltijd. We lopen nog even door de stad maar vinden dat de dag toch lang genoeg geduurd heeft.
24 januari Dagje Auckland
We gaan vandaag te voet naar het museum van Auckland dat erg goed schijnt te zijn. Na een flinke wandeling bij mooi weer – en een kopje koffie onderweg – komen we bij het museum aan, 50 NZ dollar lijkt veel maar het is wel de moeite waard, vooral de Maori cultuur is goed
in beeld gebracht en erg mooi. Waarom kunnen we niet meer wonen en leven zoals toen? Het museum is erg groot en toch verveelt het geen moment, iedere zaal heeft weer een ander thema maar de Maori cultuur komt over terug, hun huizen waar ze gezamenlijk in woonden, hun boten
die ze bouwden van werkelijk super grote afmetingen, en uit één boom gesneden. We kiezen voor een lunch bij het museum restaurant. 's Middags komen we door afdelingen waarin de nieuwe cultuur en techniek aan de orde komen, ook
leuk en interessant maar dat hebben we 'thuis' ook wel.Terug gaan we een andere route en komen door Parnell Road, een gezellige straat met veel leuke boetiekjes. Onderweg kiezen we voor een leuk klein barretje (of was het nou een restaurantje) waar we genieten van een kopje thee, hoe klein kan geluk zijn. We lopen verder naar de haven die zowel zeehaven is als
plezierhaven het is leuk maar wel heel decadent. We eten in ons hotel omdat het menu er goed uitziet, we eten pizza sorry, vinden we gewoon lekker.
25 januari Naar Waipoa Forest
Vandaag deftig opgehaald door een taxi van de camper-firma KEA. Na een rit dwars door Auckland, zo ongeveer terug naar het vliegveld waar we eergisteren aankwamen, komen we aan bij de camper-firma en krijgen uitgebreid voorlichting over het gebruik
en vooral over wat niet te doen. Er wordt nog eens extra de nadruk op gelegd dat we links moeten rijden en dat we dat niet moeten vergeten. De taxi-chauffeur had ons al gezegd straks niet onmiddelijk de aanwijzingen van de TomTom te volgen maar vooral over de Hwy 20 te rijden die
eindigt in niets, dan een beetje rechtdoor mikken en dan op de Hwy 16, dan via de Hwy 1 en dan de Hwy 12 naar Waipoa. Maar eerst naar de supermarkt voor de noodzakelijke boodschappen.
Het lukt zonder TomTom wonderwel, we vinden de Hwy 16 met gemak en voor we het ons realiseren hebben we Auckland al achter ons gelaten. De natuur verandert nu razend snel en we zien nu al planten en struiken die we in Europa niet kennen.
onderweg stoppen we vaak, het is rustig op de wegen hier, weinig inwoners - heel het noorder-eiland heeft maar 2 miljoen inwoners, waarvan dus 1,4 miljoen in Auckland - en dus ook weinig verkeer. Foto na foto, de natuur is links al even mooi als rechts. Na een flinke rit van 263 km komen we aan op de geplande camping in Waipoua Forest, het is zo’n camping van doe het geld maar in een zakje, het zakje in de kluis en je redt het verder wel, we kennen dit ook nog van onze reis door Canada waar het soms ook zo gaat. Er is elektra voor de kar en dat is fijn. Het is ook echt een camping in de natuur bijna in het bos,
heel veel gasten slapen een tentjes er zijn maar 4 campers. We eten voor het eerst in de kar en het smaakt prima. We slapen goed. De op de valreep in Nederland gekochte zaklantaarn komt hier echt goed van pas er is totaal geen licht op de camping, ook niet in de omgeving en er is geen maan.
26 januari naar Pahia
's Morgens, het is heerlijk weer, zien we dat er achter de camping een natuurpad begint door een voorwerelds oerbos met voor ons absoluut onbekende bomen, planten en struiken. Je moet door een poortje en je moet je schoenen ontsmetten met een
vloeistof. Er zijn bepaalde schimmels waar juist de hoogste en dikste bomen niet tegen kunnen, sommige bomen zijn meer dan 1500 jaar oud en dat verdient bescherming, dus wij poetsen onze schoenen. Het is een geweldig mooie wandeling veelal over een zogenaamde "boardwalk", ook dit is gedaan om de flora te beschermen tegen de invloeden van de moderne tijd.
Ik maak een foto van Emmie bij een omgezaagde boom die door de schimmels te ver aangetast is. Het is geen trucage maar de
stam is bijna 2 meter in diameter en de boom meer dan 50 meter hoog.
Na de wandeling gaan we weer op pad, naar Pahia waar we twee dagen zullen blijven. De route loopt door het Waipoa Forest, ongevenaard mooi. Maar of het is nog erg vroeg of is gewoon geen verkeer, want we rijden echt uren zonder dat we iets of iemand tegen komen. Vanaf een hoogte zien we 'beneden' een
baai uit een boekje zo mooi, jammer dat het weer niet meewerkt, het miezert een beetje, afgewisseld met regen maar we zitten
hoog en droog. De reis verloopt voorspoedig en we naderen Pahia al als we een aanwijzer zien naar de Haruru Falls, wij zijn gek op watervallen en dus...erheen. de waterval is vooral breed, niet erg hoog en er is maar weinig water maar het is wel een waterval. Als we op de camping komen is het weer nog slechter en dus geen wandeling door Pahia, morgen maar.
27 januari dagje Russell Island
Vandaag is het een dag om vroeg op te staan, want we moeten de veerboot halen in Pahia, we gaan vandaag naar Russell Island. We halen de kaartjes voor het veerbootje en hebben nog voldoende tijd om Pahia te bekijken. Pahia valt een beetje tegen, het is best klein eigenlijk. In minder dan een half uur hebben we het dorp bekeken en gaan naar het veerbootje, letterlijk bootje, er kunnen zo'n 16 mensen in en dan is ie echt vol. De overtocht is vlot en we gaan Russell Island verkennen, het
heeft best wat karakter, leuke oude huisjes, smalle straatjes aan het water, echt sfeervol. Na ruim anderhalf uur komen we weer terug bij het havenfront en nemen een lunch met uitzicht op zee, dat heb je zo op een eiland. Om half twee komt de cruiseboot. Het is een erg leuke maar ook pittige cruise want het waait nogal stevig. We zien dolfijnen die zonder schroom of angst rond de boot zwemmen en springen, Emmie knipt op het goede moment en de dolfijn hangt in de lucht. De kustlijn waar we
langs varen is erg mooi maar onherbergzaam, er woont bijna niemand. We varen tot aan de “cathedral” waar we echter niet doorheen gaan vandaag vanwege de stevige wind en golven. Als ik op het bovendek sta grijpt de wind mijn petje en ik kan ‘m nog naroepen “You served me well” en weg is ie. Op de terugreis steken we nog aan op een onbewoond eiland dat wel voor vakantie of kamperen gebruikt kan worden. Het waait er stevig en het enige fraaie uitzichtpunt ligt bovenop de bergtop en dit
lijkt niet hoog maar is dat wel, Emmie wil bijna opgeven maar we zetten door. Het uitzicht is mooi maar het is er koud en het waait erg hard, we keren snel terug naar de steiger. Om vijf uur zijn we weer terug in Paihia. Vanwege de stevige lunch in Russell nemen we cup a soup en een broodje. Het was een heerlijke dag.
28 januari naar Orewa
We gaan vroeg op pad, de etappe van vandaag is 216 km naar Orewa. De route voert ons snel bij de kust vandaan en de eerste stad is Whangarei. Echter voordat we daar zijn ‘hebben’ we eerst een waterval te bekijken. Nou die is goed bereikbaar en ook erg mooi; we volgen de uitgezette wandel-route en maken weer tientallen foto’s.
Door naar Whangarei, waar we net het parkeerterrein missen omdat we naar de verkeerde kant van de weg kijken, maar niet getreurd na een ere-rondje door het leuke winkelgebied parkeren we voor 2 dollar per dag en gaan de stad in. Wat een leuke en gezellige stad, komt in geen enkele reisgids voor. We doen wat boodschappen en kopen beltegoed voor ons nieuw telefoontje (nou ja een gratis SIM van de KEA). Het valt ons op hoe gezellig deze stad is, was Auckland groot en kill, Pahia erg klein,
hier is het gezellig druk, een leuk winkelgebied, vele kleine restaurantjes waar mensen gezellig zitten. We kiezen ervoor om
hier ook de lunch te gebruiken. Op onze route komen we langs Waipu Cove, dat een groot en gezellig strand heeft, we stoppen om te kijken maar de zee lokt en mijn zwembroek komt uit de kast om te zwemmen. We gaan verder naar Orewa dat aan zee ligt en
een mooie stad moet zijn. Dat aan de zee klopt, de camping ligt ook aan zee maar dat mooie hebben we niet kunnen ontdekken. De camping is zo’n deftige – zeg maar dure – TOP10 camping maar dat is geen garantie voor mooi want het is er een grote rommelbende, overal liggen
afgedankte kunstgras-matten en op de camping staan veel Indiaase marktkooplui met de handelswaar in de auto en ze wonen in een tent, helaas niks fraais in Orewa.
29 januari naar Coromandel
Vandaag 220 km, maar we moeten eerst door Auckland. Het is weliswaar over de snelweg maar opnieuw merk je hoe groot deze stad is en hoe druk. We rijden er uiteindelijk gemakkelijk doorheen en volgen de weg langs de Hibiscus Coast. In Papakura is het tijd voor boodschappen
en een vriendelijke mevrouw vertelt ons waar we lekkere koffie kunnen krijgen.
Na de koffie en een paar boodschappen gaan we verder, de TomTom wijst ons de weg maar toch hebben we het idee dat ie ons langs vreemde paden laat rijden. De natuur is hier opnieuw heel gevarieerd, een heuvelachtig landschap en dan weer grazige weiden, dan weer uitzicht op de zee, geweldig mooi. We kiezen een leuke plek voor de pic-nic (in onze kar). Het weer is goed,
we hebben alle tijd voor een wandeling langs deze prachtige kust. We komen langs bomen die echt uniek zijn, wat een vreemde hangende - ja wat zijn het eigenlijk - vruchten, zaden, we weten het niet. Als we verder rijden, heuveltje op en heuveltje af, krijg je de mooiste vergezichten
voorgezet, het is bijna zonde om verder te
rijden, bos, weide, glooiend landschap, bergen in de verte, verdwaalde bomen, kleine meertjes, schaapjes, koeien, weinig huizen of boerderijen, dan de steeds vreemde planten, de agapanthus groeit hier gewoon langs de weg in honderdtallen, wat een geweldig mooie natuur. We hebben kamp op de Long Bay Motor Camp met een prachtig uitzicht op de baai. We maken een uitgezette wandeling en komen op prachtige plekjes, helaas zwembroek vergeten. ’s Avonds hebben we de mooiste zonsondergang ooit. Het is ook op deze dag dat ik een raar gevoel heb over Oost en West, het lijkt wel of de zon hier van West naar Oost draait, raar want dat kan niet kloppen. Het gevoel raak ik niet kwijt en na een tijdje valt het kwartje, de zon staat in het Noorden, niet in het Zuiden, wij zijn zo gewend aan die zon in het Zuiden dat we hier gewoon moeite hebben met Oost en West. Toch wat geleerd.
30 januari Naar Rotorua
Vandaag is Emmie jarig, een halve dag eerder dan anders, ik probeer op tijd in Rotorua te zijn, misschien kunnen we ergens uit
eten gaan. We hebben een route die ons voert langs de Cathedral Cove en de Hot Spring Beach. We gaan over de 25 en bij
Kuaotuna is het tijd voor koffie, een prachtig plekje, dan verder naar Hahei, maar daar aangekomen staat het parkeerterrein bij de Carhedral Cove overvol, dus tja wat doen we, we zetten de kar een beetje illegaal neer en wachten af. Ik zie na een tijdje een stel naar een camper lopen en vraag is ze weg gaan, het antwoord is ja en we hebben een plek. Nu op weg naar de Cathedral Cove, maar o jé dat blijkt bijna een uur lopen, nou ja daar kiezen we dan voor. Echter na 20 minuten stellen we beide vast dat het pad zo slecht is dat het voor ons niet haalbaar is. (Dus toch te laat naar NZ, we zijn al te oud.) Na al met al een uur zijn we terug en hebben lunch. We vervolgen de route richting Whangamat maar het wil maar niet opschieten, als ik de navigatie opnieuw instel zegt die dat we nog 2 uur te rijden hebben, toch maar even een kopje thee in Waihi, een klein maar wel gezellig plaatsje maar waarom toch zoveel muggen in de zaak, jammer. Het is al half zes als we in Rotorua aankomen,
het blijkt dat we 291 km hebben moeten doen om hier te komen. We krijgen een veel te kleine plek aangewezen, we willen een
andere maar bij het wegrijden rijdt ik zo de coniferen in waardoor de kar flink gehavend er uit komt. We vragen om een andere plek die mag ik zelf uitzoeken – tja waarom stuur je ons dan met zo’n grote kar naar zo’n klein plekje. Vanavond dus geen restaurant maar gewoon verjaardagsdiner aan de kar.
31 januari Naar Wai-O-Tapu
We willen naar een vulkanisch park en bij de receptie hebben ze Wai-o-Tapu aangeraden, dus daarheen, het blijkt maar liefst
25 km van Rotorua te liggen, dus dit stuk rijden we in totaal 3 keer want morgen moeten we hier ook weer langs. Had anders gemoeten maar ja, gebrekkig geïnformeerd want het adres is …. Rotorua. Het park is geweldig we knippen en we filmen maar raak, het is ook grappig te zien hoe ze een geyser aan het werk zetten door er soda in te gooien. Na twee uur hebben we het
wel gezien en gaan we naar Rotorua, we parkeren aan de waterkant bij een speeltuin, wat een heerlijke rust hier. Te voet gaan we de stad in maar die heeft weinig uitstraling, alles is nieuw, vierkant en betongrijs, vreselijk, hier wil je niet zijn. We doen een paar boodschappen en halen weer eens diesel voor de kar want die lust wel wat op z’n tijd.
1 februari naar Napier
We vertrekken vroeg want we willen in Taupo eerst nog even een waterval gaan bekijken. Taupo bereiken we snel maar deze waterval is vooral veel water en weinig val. We hebben zin een een kopje koffie maar een restaurant of zoiets is er niet, dus zetten we zelf even koffie, dat is dan weer het voordeel van een 'kar'. We vervolgen onze route en de natuur waar we doorkomen is wederom erg mooi,
bijna parkachtig met grote wuivende pluimen. Het is weer bergje op en dan weer bergje af maar we bereiken Napier vlot terwijl het toch 219 km was. We hebben een goede camping, de Westshore Holiday Park, de mevrouw is erg aardig en behulpzaam, ze hebben gratis Wifi, het regent, dus even tijd om de familie in te lichten maar het emailen lukt niet, de SMTP is onjuist en na een paar pogingen houd ik het voor gezien. De regen is opgehouden. We gaan Napier in, een stad die in 1928 grotendeels verwoest is door een aardbevind en nu bijna geheel in Art Deco stijl opgebouwd is. Bij het uitstappen uit de kar
op de parkeerplek raak ik met m’n deur per ongeluk de auto ernaast en een boze meneer stapt uit. Ik biedt hem meermaals mijn
excuus aan waarop hij zegt nou zo erg was het ook weer niet. We nemen ruim de tijd voor een wandeling door deze mooie stad waarvan het centrum overigens niet erg groot is. Het is puur genieten van de fraaie gebouwen, hotels, kerken en winkels die in de Art Deco stijl opgebouwd zijn, alles ziet er uit als een Würlitzer Jukebox. Het valt ons op dat de winkels op zaterdagmiddag al snel sluiten met een verlaten stad als gevolg, bij een niet al te schoon restaurant kunnen we nog net een drankje bestellen, het lijkt er op dat ze ook snel gaan sluiten. Na de prima versnapering - uit een flesje - gaan we naar de kust waar een prachtig park annex festival terrein is aangelegd, zo dicht aan zee dat het geluid
van de golven zeker het geluid van muziek zal doorsnijden. We maken een korte wandeling langs het strand en door het park en na een paar boodschappen keren we terug naar de camping.
2 februari naar Lower Hutt
Vandaag wordt het gewoon een hele lange rit, 325 km over voornamelijk rechte wegen. We gaan even aan in Dannevirke een stadje
gesticht door een aantal Deense families die hier ‘geland’ zijn. Het is een leuk stadje waar een soort old-timer show is waar veel bikers op af komen. Bikers worden volgens mij nooit erg oud, zoals ze rijden! We gaan verder en komen langs een monument dat moet herinneren aan een groep van 733 Poolse kinderen en 105 volwassenen die hier na de oorlog opgevangen zijn, scholing hebben gehad en natuurlijk in NZ gebleven zijn.
Na de lunch gaan we verder en komen langs Mount Bruce, een reservaat waar ze proberen om de Kiwi-vogelstand te verbeteren met een broedprogramma maar de Kiwi legt maar één ei per jaar dus dat gaat nog wel even duren. Het is al half zes als we aankomen in Lower Hutt, we hebben gereserveerd en het duurt niet lang of de camping is vol.
3 februari Wellington
We hebben gisteravond vanaf de camping in Lower Hutt uitgezocht hoe je naar Wellington moet gaan met de bus en al snel zijn we onderweg. we komen ook hier eerst in de blijkbaar gebruikelijke ochtendspits. Als we in Wellington zijn zoeken we eerst uit uit hoe we morgen met de 'kar' bij de Ferry moeten komen en gaan daarna de stad in. we gaan eerst voor een lekkere kop koffie, die vinden we al snel maar voor het toilet moet je naar een ander restaurant verderop, je krijgt een bonnetje mee om aan te tonen dat je daar naar het toilet mag, vreemd. Aan de haven staan een aantal fraaie oude gebouwen waarvan er een als
museum ingericht is, het is ons eerste doel. Het museum staat in het teken van de scheepvaart over een aantal eeuwen, erg interessant, vooral het deel dat gaat over de rol van Nieuw Zeeland in de oorlog en de rol bij de reizen naar zuidpool. Het is een mooie stad, al snel lopen we door de belangrijste winkelstraat waar het een drukte van belang is, winkel na winkel, restaurant na restaurant, na een tijdje komen we bij de 'wijk' waar de parlemantsgebouwen staan, natuurlijk alles in Engelse stijl. Het
weer is prima en een grote schare mensen hangt rond in de tuinen rond de parlementsgebouwen. We krijgen trek en zoeken een klein restaurant om te lunchen, we vervolgen de wandeling door de stad, langs bibliotheek (of Universiteit) en dan weer richting de oude haven. Wellington is echt een mooie stad, we gaan terug met de bus, het was een mooie dag.
4 februari Oversteek naar Zuider-eiland
We moeten op tijd bij de veerboot zijn en gaan op tijd weg maar er staat een file voor de snelweg van 3 km, dus stressen. Maar we zijn precies op tijd, gelukkig. De overtocht op de Interislander is erg mooi, vooral van achter glas, want buiten staat een krachtige wind. Na het ontschepen nemen we de
toeristische route met tal van slingerbochten maar wel met de mooiste vergezichten. We zijn al een flink aantal uren onderweg en hebben trek in lekkere lunch maar langs deze weg zijn er geen restaurantjes, dus we zetten de kar stil op een piepklein parkeerplekje met een mooi uitzicht over
de baai. We zijn niet laat in Nelson en gaan direct naar de camping, even rust, even een drankje. We hebben voldoende proviand in de kar, koken lekker en eten op een zonnige camping. Later besluiten we dat we nog even de stad in willen maar ook hier is de stad na zes uur 's avonds uitgestorven. Neslon is een fraaie stad maar niet
bijzonder, er zijn voldoende voorzieningen en grote parkeerterreinen wat aangeeft dat het wel een levendige stad moet zijn maar nu even niet, een beetje dom om niet gelijk de stad in te gaan toen we aankwamen. We maken een flinke wandeling door het park en door een leeg winkelcentrum gaan we terug naar de kar en terug naar de camping. We genieten van een fraaie zonsondergang, fantastisch. Vandaag, dankzij de ferry oversteek maar 120 km gereden maar wel door een schitterende natuur.
5 februari naar Lake Rotoiti
Naar Lake Rotoiti is maar 88 km dus dat geeft ons de gelegenheid kalm aan te doen, meer te genieten van de natuur en op
bestemming meer te ondernemen. Na een mooie reis door de prachtige natuur checken we al om half twaalf in bij de gezellige blokhut die naast het kampeerterrein ligt, we krijgen op Kerr Bay de laatste plaats met elektra. Het is heerlijk weer en we lunchen buiten op een pic-nic bank voor
het eerst krijgen we nu te maken met de gevreesde ‘sand-fly’ we smeren ons snel in met de in Auckland gekochte smeersels en lunchen verder. We hebben een hele middag om lekker te wandelen, we kiezen voor een fraaie wandeling langs het meer van deze naar de volgende camping, West Bay, en dan over een andere route weer terug, Het is
werkelijk mooi en ik geniet van een kort zwemtochtje in het meer. Als we weer aankomen lijkt de gasfles leeg en we willen ‘m ruilen in ’t dorpje nabij. Maar dan blijkt dat de slang gewoon losgegaan is onder het rijden dus kopen we een lekker ijsje. Het dorpje mag eigenlijk geen naam
hebben, vijf huizen en dan nog zo verspreid dat je er echt geen dorpje in herkent. We koken en genieten van een heerlijke avondzon die overigens snel verdwijnt als er grote wolken opzetten, het regent die nacht stevig. Goed voor de natuur.
6 februari naar Springs Junction
In de hoop en verwachting op een schitterende route tussen twee woeste bergketens door het Victoria Forest had ik deze route gekozen maar de vallei is zo breed dat er gewoon een dikke brede weg ligt en het gevoel van de ondekkingsreiziger over smalle bergpaden ontbreekt volledig. De natuur is echter wederom geweldig mooi. In de verte zien we potseling een klein kerktorentje
en dat wordt plotseling een doel. We rijden het kleine dorpje in en vinden het kerkje al snel, de deur is los en dus kijken we ook even binnen. Het is eenvoudig maar toch echt een kerk. Onderweg staat er plotseling een verwijzing naar een waterval, dus even kijken, het is wel even lopen over
een niet echt gemakkelijk pad maar dan heb je ook wat, een Niagara in het klein.Na 138 km zijn we op Springs Junction, het is geen camping maar gewoon een gebied waar je zomaar mag staan met tent of camper er is geen water en geen elektra maar wij hebben zelf - denken we.
We kiezen voor de schaduwkant want de zon is best fel. Wat hebben we een uitzicht en wat een rust, echt in 'the middle of nowhere'. We maken een lange wandeling door de fraaie natuur maar als we terug komen merken we dat de koelkast ermee opgehouden is. Blijkbaar kan ie niet op gas en nu de motor niet loopt houdt ie er na zo'n 3 uur mee op, een schande, waarom kozen we ook alweer voor KEA. Dan zijn we ook nog zo onhandig geweest aan de noordkant te gaan staan zodat al snel de zon achter het bos verdwijnt en we ook nog in de kou zitten, als we dat eerder hadden gezien waren we liever aan de zonzijde gaan staan, weer wat geleerd.
7 februari naar Hokitika
Ook vandaag gaat de route (231 km) door het Victoria Forest en tussen twee bergeketens met hoge passen, smalle bruggen en
brede rivieren maar ook hier weer is de vallei zo breed dat er een flinke snelle asfaltweg ligt waardoor we lekker opschieten. Plots zien we een bordje Scenic Drive en we besluiten die te nemen. We komen door het stadje Stillwater waar een groot meer is en dus stoppen we. De parkeerbaas zegt dat we met de kar daar best even mogen blijven staan en dus een ommetje, via een prachtige hangende brug.
We gaan verder en al voor de lunch zijn we op de camping. De Shining Star camping is
geweldig, zo netjes en compleet en we krijgen een prima plekje. Na de lunch gaan we naar het strand, ik zwem eventjes maar de stroming die er staat is zo sterk dat ik er snel uit ga. We gaan de stad in, een flinke wandeling toch nog maar het stadje is gezellig al heeft het wel heel veel winkeltjes die Jade producten maken en verkopen. Het lijkt op plastic, het is steen en best duur. We nemen de tijd voor een kopje thee en gaan terug naar de camping,
onderweg komen we langs een paar gebouwen waar grote hekken omheen staan en waarschuwingen voor instortingsgevaar. Dit alles is nog steeds het gevolg van een aardbeving op het Zuider-eiland in 2011. Op de camping aangekomen zien we dat ook deze camping aardig vol loopt en besluiten de camping in Franz Jozef vast te reserveren. We eten lekker thuis en Emmie maakt nog flink wat foto’s van een mooie zonsondergang.
8 februari naar Franz Jozef
Franz Jozef is 133 km dus we zijn er zo. Onderweg komen we langs een meertje en dus stoppen we voor wat foto’s, het is er ‘bevolkt’ met Chinezen, die vinden het ook geweldig natuurlijk. Al voor de lunch zijn we op onze camping en we zetten de kar op een mooi plaatsje. We lunchen en gaan dan op pad, de gletsjer bezoeken. Het is een fijne maar pittige wandeling, eerst
door het dorpje, dan naar de gletsjer parkeerplaats, dan nog maar drie kwartier en dan zijn we er, d.w.z. nog ruim 200 meter tot het begin – of te wel het eind – van de gletsjer. Het is erg mooi om te zien maar ook het contrast, de zon staat op ons hoofd te knetteren en voor ons ligt een paar miljoen ton ijs. Langs het pad zijn stroompjes water en op sommige plaatsen valt het water van hoog over de rand van de berg, hoe het daar nou gekomen is, een raadsel. De wandeling terug duurt dus ook 2 uur en een kwartier en al met al zijn we vijf uur onderweg geweest. ’s Avonds staan alle campingplaatsen vol.
9 februari naar Fox Flacier
We blijven op dezelfde camping staan en rijden naar Fox Glacier, een ritje van 30 km dat we morgen ook weer moeten doen, tja,
hadden we dat niet eens eerder. We parkeren nu wat dichterbij en dat is maar goed ook, want ofschoon het niet ver lopen is – maar drie kwartier – is het pad soms erg stijl. We vinden deze gletsjer mooier dan die van gisteren, vooral vanwege de grootte. Er wordt zelfs op gewandeld maar dat mag alleen onder begeleiding van ervaren gidsen. Na het 'bezoek' aan de
gletsjer gaan we nog even aan in Fox Glacier, het is er best druk, de groepen die met gidsen op de gletsjer gewandeld hebben zijn hier allemaal verzameld en willen blijkbaar - net als wij - een drankje. Na wat boodschappen bij de plaatselijke supermarkt (groot woord voor deze kleine winkel) gaan we weer terug naar Franz Jozef, wat een verschil, het rustige, saaie Fox en dat toeristische Franz Jozef. We dineren ‘deftig’ in het restaurant van de camping met een ‘complementory’ wijn.
10 februari naar Lake Hawea
We hebben een flinke etappe – van maar liefst 232 km – voor de boeg, dus gaan we vroeg op pad. Deze route is geweldig,
over smalle hangbruggen, door dichte bossen, langs zee, meren, rivieren, heuvels, fraaie vergezichten, langs weilanden, bergje op, bergje af, onbeschrijfelijk en overweldigend. We moeten via de Haast pas, een nauwe doorgang over een smalle
bergtop met onmetelijke afgronden? Nee, het is weer een brede asfaltweg die langzaam omhoog voert en ons zo aan de andere kant van de bergketen brengt.
Op de Haastpas is een bezoekerscentrum dat we natuurlijk bezoeken. We hebben de lunch in de kar omdat er geen restaurant bij is. En weer op pad, we zijn er nog lang niet. Onderweg een waterval, de Thunder Creek Falls, dus even stoppen, knippen en verder. Dan de Blue Pools, dus stoppen, net als een bus die zich leeg gooit, we kiezen voor de korte
wandeling naar de Blue Pools. Daar aangekomen staat een jonge meid klaar om naar beneden te springen in de blauwe poel. En ja hoor, ze springt en landt keurig in het diepe stuk in de rivier. Ach haar vriend was eerder al gesprongen en dan wil je als moderne meid niet achterblijven. We gaan verder, we willen naar de Kidds Bush Reserv, een wat afgelegen natuur camping maar aan het begin van de weg staat dat de weg niet breed of hoog genoeg is voor onze camper, dus omkeren, jammer. Maar we zien
dat er nog een natuurcamping is, maar dan wel 15 km terug, tja, tja, dus terug. Het pad naar de 'camping' is best smal maar vooral heel stijl, als dat maar goed gaat. Het lukt en we zoeken een mooi plekje niet te ver van het water. gelukkig hebben we voldoende water bij ons maar ja er is
geen elektra. Het is een erg mooi plekje aan het Wanake meer. Ik wil zwemmen maar het kruipen over de talloze stenen geeft je het gevoel dat je een kreupel dier bent. Er is goed te zwemmen, nu nog er uit kruipen. En natuurlijk na een uur of drie begeeft koelkast het weer, wat een pech. De avond is zo rustig en stil, je zou hier kunnen wonen. We slapen prima.
11 februari naar Queenstown
Ik sta vroeg op en geniet nog even van een vroege zwempartij in Lake Wanaka, heerlijk. We gaan naar Queenstown het is maar 117 km en we nemen er de tijd voor. We komen al snel in Wanaka, een erg leuk stadje waar we eerst echt lekkere koffie drinken en dan een paar boodschappen doen, ja hier zou je wel kunnen wonen maar van de huizenprijzen schrik je hier. Wilden we eerder al rijden over smalle
passen, tussen hoge bergkammen, nou dat lukt hier goed. We komen door het Cardrona gebergte met een
fraai ski gebied en het gelijknamige dorpje met een aantal heel oude gebouwen, een hotel, een postkantoor en een kerkje natuurlijk, erg leuk. We komen bij een geweldig uitzicht punt met een wandeling naar de top van een berg, wij de schoenen aan en op pad maar het valt al snel tegen, het pad is erg stijl en we weten niet hoe ver het is en ja we moeten natuurlijk ook weer terug.
Dus na twintig minuten keren we weerom terug naar de kar, maar het mooie uitzicht dat hebben we wel gehad. Na vele haarspelbochten, vergezichten, riviertjes en meren, komen we in Queenstown en kiezen voor een camping dicht bij het centrum. Het blijkt van een ‘Hollander’ te zijn, nou ja de zoon van, dat was het enige leuke er aan, de camping heeft welliswaar goede voorzieningen maar is eigenlijk een groot parkeerterrein, de campers staan in de rij en hebben precies 3 meter ruimte, dus als je er staat blijft er nog ruimte voor één stoel. Pech. We gaan de stad in en die is erg gezellig, oud maar tegelijk nieuw
met een keur aan winkeltjes, cafés en restaurants. We maken een leuke wandeing in het grote park. Na het eten gaan we nog een keer de stad in en die leeft nu bijna nog meer als vanmiddag, dus het kan toch wel….
12 februari naar Fjordland NP
Na lang beraad over wat we wel en niet willen gaan we naar Knobs Flatt in het
Fjordland Nationaal Park. Onderweg komen we in een transport van schapen terecht, nou ja, de schapen worden gewoon over de weg gedreven en het verkeer manouvreert er wat tussendoor, erg leuk om te zien maar sommige mensen claxoneren omdat we op de verkeerde weghelft zitten. Het loopt tegen het eind van de morgen als we in Te Anau aankomen.
We krijgen advies bij het bezoekercentrum en gaan te voet de stad in, niet erg groot, wel leuk, we lunchen aan de ‘boulevard’. Na tanken, want de komende dagen
is er geen pomp beschikbaar, gaan we verder naar Knobs Flatt. We schieten lekker op en zijn rond theetijd (ja mensen van de klok) op Knobs Flatt, een natuurcamping, helaas geen elektra, dus helaas geen koelkast. Het blijkt een rit van 235 km best veel. De beheerder van de 'camping' vertelt ons dat er op een kwartiertje lopen door het bos een leuke waterval, het is goed weer dus we gaan op pad en inderdaad na een kwartiertje lopen, klimmen en klauteren staan we voor een fraaie waterval waar we helaas niet bij kunnen voor een douche, terwijl die daar precies op lijkt.
13 februari naar Milford Sound
Na veel wikken en wegen hebben we eergisteren besloten om niet met de dagcruise te
gaan vanaf Manipouri of de Lake cruise vanaf Te Anau maar de 2 uur cruise in Milfort Sound – de overwegingen hierbij waren dat een hele dag aan boord, deels meer, deels Fjord wel erg veel is. We hadden al een cruise op zee gedaan en een cruise op een groot meer ziet er uit als een cruise op zee – dus gaan we zoals blijkbaar tientallen
anderen naar Milfort Sound. Drie grote parkeerterreinen staan vol met auto’s en campers en bussen. We boeken snel en voordelig bij Mitre Peak (genoemd naar een piek in het Fjordland), het is een wat kleinere boot, maximaal 70 mensen, de anderen vervoeren tot 300 man. Het is ook de enige die om 10 uur afvaart en dat komt ons goed uit. Het is inderdaad een geweldige tocht, dolfijnen, vissen en erg leuk zeehonden op rotsen die zich helemaal niets van ons aantrekken, ze kijken zelfs niet eens. We zien
rotspartijen loodrecht omlaag gaan en loodrecht onder het heldere water verdwijnen, we zien grote, smalle en hoge watervallen en we varen er letterlijk onderdoor, wie niet nat wil worden moet naar binnen. We eten in de kar en gaan naar Manapouri, ons startpunt van de reis van morgen. Dat brengt onze kilometers van vandaag toch nog op 194.
14 februari naar Invercargill
De naam Invercargill kan een samentrekking zijn van het Engelse Inverness en Cargill, een bergtop nabij Dunedin. We hebben 196 km voor de boeg dus we zouden best vroeg in
Invercargill kunnen zijn. Het heeft geregend en de lucht is koud, daardoor hangen er geweldige wolkenflarden tussen de bergen waar we langs en overheen rijden een schitterend plaatje. De eerste stop is Clifden, ooit een plaats van enige betekenis,
nu is de oudste hangbrug van NZ daar de enige bezienswaardigheid. Verbazend dat men begin 1899 een dergelijke brug wist te bouwen die er nu nog steeds is. Na de koffie aan boord gaan we verder. We maken een klein ommetje en komen op een prachtig maar erg verlaten stuk strand en een wind dat er staat, niet in tegenop te komen. We lunchen in een dorpje …. boven op een heuvel en noemen het al snel ’t Reade Cliff omdat het daar aan doet denken. We zijn voor de lunch op onze camping in Invercargill, het is op de hoek van de straat en we worden overladen met adviezen over wat te doen, het museum, het park, de stad enz. We gaan richting het museum, daar parkeren we en dan de stad in,
het is onderhand echt warm geworden. Terug bij
het museum gaan we dit toch even bezoeken. Ze hebben hier een geweldige video over de landing op de Zuidpool door de Nieuw zeelanders, geweldig maar helaas op een schermpje van 12 x 18 cm, wat zonde. Op basis van de informatie van de camping krijgen we het idee om naar Bluff te gaan het zuidelijkste puntje van NZ. De rit is lastig want het waait nogal stevig en de kar heeft er echt last van. Als we er aankomen blijkt dat het toch wel een trekpleister want er is nog precies één plaatsje voor onze kar. Het wordt Stirling Point genoemd en de rotsen onder water
zijn berucht want vele schepen zijn hier vergaan.
15 februari naar Dunedin
Vandaag eventjes naar Dunedin, een rit van 255 km, niet niks en het weer is slecht als we vertrekken en dat blijft ook zo, de vergezichten worden versluierd door grote wolkenpartijen die hoog in de luchthangen en een onveranderlijkheid tonen. Jammer.
Gelukkig zijn er zoals eigenlijk elke dag koeien, koeien en nog eens koeien in zeer grote aantallen op grazige weiden. En schapen in zeer grote aantallen. Dan zien we een bordje McLean Falls, even er op uit, na een kort maar erg stijl ritje over een slechte onverharde weg komen we bij een parkeerplaats en ja hoor bijna vol. Het is een half uur lopen maar daar kiezen we voor. Het bos is oerbos, prachtig, de natuur is zo fris en kleurrijk. Het pad is begaanbaar en loopt langs een beekje, nou ja denk je dan, waterval, ’t zal wel een soort ‘hik-up’ wezen in een beekje. Dan begint het er toch op te lijken, een waterval, er wordt van alle kanten gefotografeerd. Emmie blijft staan, het pad gaat verder erg stijl en is smal en modderig van de regen. Ik
loop nog even door en ben verbaasd door de geweldige schoonheid van deze waterval, prachtig. Ik moet wel terug om Emmie op te halen, dit mag ze niet missen. Ik verplaats me in meneer McLean die ooit op zijn land een beekje zag en er stroomopwaards ging lopen om naar de bron te gaan en toen vond hij dit, geweldig, en hij vond dat iedereen er van moest kunnen genieten en stelde zijn land open voor bezoekers. We vervolgen de route en het weer blijft slecht, bewolkt, wind en nergens zon. Om half vijf zijn we in Dunedin, op Leith valley Holiday Park. De mevrouw zegt: “Ik zit vol” maar ik vraag hebt u dan helemaal nergens een plaatsje voor ons. Dan wijst ze naar een groot uitgevallen parkeerplek maar wel met elektra, "Is dat wat" vraagt ze. Prima zeg ik met Queenstown in gedachten en tien minuten later staan we er. De mevrouw zegt eten in de stad is vanavond onmogelijk want het is studentendag, alle ouders brengen hun kinderen naar de Universiteit. Dus eten we lekker in de kar. ’s Avonds gaan we op pad, het is een stevige maar mooie wandeling en na ruim een half uur zijn we in hartje Dunedin, helaas foto-toestel
vergeten. We zitten op een leuk terras met een lekker kopje koffie. Wat een feest om even in Dunedin te zijn.
16 februari naar Hampden
Voor vandaag staat het Otago schierleiland op het programma. We gaan vroeg op pad want we willen in alle rust Larnach Castle bekijken. Het is een smalle en rare weg
maar onze navigatie wijst ons prima de weg. We zijn niet nummer één op het parkeerterrein maar wel nummer vier dus is het nog rustig in het kasteel. In het kasteel worden we na aanbellen deftig welkom geheten door een mevrouw in Schots tenue. Het kasteel is van binnen groter dan van buiten maar liefst vier verdiepingen
en een toren. Prachtig alleen jammer dat de eigenaar zo ongelukkig was na de dood van zijn eerste twee vrouwen en het niet uit kon houden met zijn derde vrouw dat hij zich doodschoot in het parlement.Het kasteel was door de erven erg verwaarloosd en ene familie Barker heeft het gekocht en volledig gerestaureerd en van bijpassende meubels voorzien, toch jammer dat de originele meubels er niet meer waren. De tuinen er omheen en de kassen (niet voor publiek) waren erg mooi.
We gaan op weg naar de Albatros vogelkolonie op de punt van het Otago schiereiland. Er is een fraai bezoekerscentrum met een redelijk restaurant, we hebben de lunch aldaar. Dan willen we naar de vogels maar dat kan alleen onder begeleiding van 38 dollar per persoon en er zullen geen vogels te zien zijn want ze zitten op het nest en de partner is op zee om te eten en komt pas over negen dagen terug. Tja. Dus gaan we naar de zeehonden of zijn het nou robben of zeeleeuwen. In ieder geval ze zitten niet op ons te wachten en kijken ons niet aan en slapen gewoon verder. Toch leuk die dieren in eigen doen te zien. We verlaten Otago en gaan naar Moeraki. Het is een rit
van 88 km vanaf Dunedin. We komen er rond vier uur aan bij het strand met de zg Moeraki Boulders, we moeten nog 20 minuten lopen over het strand om deze ‘wereld wonders’ te bekijken. Het zijn inderdaad grote ronde bollen die echter niet uit één stuk steen bestaan maar een groot aantal stukken steen bijeengehouden door een soort hars lijkt het wel. Sommigen zijn dan ook uit elkaar gevallen en de stukken
steen liggen verspreid. Niemand weet nog hoe deze stenen zo hebben kunnen ontstaan want ze zijn echt precies rond, nergens een vlak stuk. Het is al vijf uur als we op de camping aankomen. De mevrouw is erg gastvrij en heel behulpzaam en we mogen staan waar we willen, ofschoon er nog maar vijf plaatsen zijn. De douches, de (altijd overal aanwezige) keuken, wat is het netjes en schoon, een dikke 10 en dat voor 28 dollar, veel te goedkoop denk ik.
17 februari naar Twizel
We overleggen, aan Lake Pukaki kun je wel staan maar er zijn geen voorzieningen, helemaal niks, geen water, geen elektra, geen douche en geen wc. Dat laatste geeft de doorslag we gaan naar Twizel. We komen eerst door Oamaru en omdat het precies
koffietijd is stoppen we daar. Het blijkt een geweldig leuk stadje te zijn voornamelijk door de vrije hand die kunstenaars blijkbaar hebben want het is overal opgeleukt met kunst en technische kunst – er is een oude lokomotief die vuur spuwt, fluit en tjoeke tjoek geluiden maakt. Er zijn veel oude gebouwen uit vergaan verleden maar ze zijn in tact en worden door kleine bedrijfjes gevuld, kunst, gallerie, katoenspinnerij, antiek enz. We lopen het stadje door het is echt leuk en er is lekkere koffie, we worden geholpen door een meisje uit Noorwegen. We gaan verder en komen een pic-nic plaats tegen waar vlakbij oude Maori tekeningen te zien zijn.
We stoppen net als een viertal anderen en gaan op pad. Inderdaad er zijn tekeningen maar ze zijn helaas erg vervaagd door de ‘tand des tijds’. Een geleerd man heeft honderd jaar geleden geprobeerd de tekeningen met steen en al uit te hakken, dat is wel gelukt maar de stenen zijn later zoek geraakt en dat is toch jammer. Het weer blijft bewolkt en het waait flink maar het regent niet. We komen bij een grote stuwdam met bijbehorend stuwmeer. Hier wordt veel elektriciteit opgewekt.
We hebben een lekkere lunch en een kar die zo scheef staat dat we amper overeind kunnen blijven. Als we verder gaan breekt de lucht een beetje open en ik voorspel dat we aan het eind van de dag in de zon kunnen zitten. De camping is een beetje een rommeltje maar wel schoon en Emmie doet de was, helaas de verkeerde wasmachine gekozen alleen lauw water, wordt het wel echt schoon….? We maken een leuke rondwandeling langs een meertje en het wordt zelfs zonnig, we zitten zelfs even buiten tot we gaan eten.
18 februari naar Mount Cook
We zouden helemaal niet naar Mount Cook, want het is 55 km heen en over dezelfde weg weer 55 km terug maar omdat we een dag over hebben gaan we toch. Het weer is prachtig, het is warm, het waait een beetje, de natuur is overweldigend met de bergen
in de verte en Mount Cook als hoogste top, wat wil je nog meer. We stoppen even bij Peters Lookout, voor ons toch even een gedenkwaardig moment. Het is er echter overvol en we gaan weer. Om kwart voor elf zijn we bij het bezoekers-centrum waarin ook een klein museum is en een wc die we graag gebruiken. We gaan naar buiten om de natuur dichterbij te bekijken, de mevrouw adviseert naar het uitkijkpunt te lopen ongeveer 20 minuten. Dat lukt als we dan verder willen bedenk ik mij dat de Hooker Valley Walk een is van anderhalf uur (enkele reis) en dus keren we weerom. We gaan op weg naar
Fairlie, opnieuw door de mooie natuur, we rijden langs Lake Pukaki, wat is het toch blauw, het is zo blauw dat het bijna pijn doet aan je ogen, schitterend zo mooi. We gaan verder naar Lake Tanaki, dat is zowel een dorp als een meer. We parkeren en ik vraag me af of je er kunt zwemmen maar de bodem is zo vol met scherpe stenen dat het niet lukt, jammer dan. Na een ommetje door het dorpje genieten we van een lekker kopje thee en koffie op een leuk terras met uitzicht op het meer. Het is al half zes
als we in Fairlie aankomen, het blijkt een TOP10 camping, meestal te veel naam en te weinig inhoud maar deze niet, het is als een groot park zo mooi aangelegd – of misschien was het wel andersom, eerst een park en toen een camping en zo schoon, Emmie wil alweer wassen en het kost hier niks, heerlijk (nou ja het wassen kost niks). De dagrit was 224 km. ’s Avonds doen we nog een rondje dorp en dan welterusten.
19 februari naar Ashburton
Ashburton is maar 100 km en dus hebben we daar veel tijd om het stadje te bekijken. Onderweg komen we door Geraldine het lijkt de moeite waard om er even te stoppen, dus de kar geparkeerd en te voet. Het is om volslagen onduidelijke reden een toeristische
plaats bussen vol stoppen er en iedereen doet een rondje dorp maar waarom, het is ons niet duidelijk. We gaan het plaatselijk historisch museum in waar een praatgrage oude man ons vertelt over het hoe en waarom van dit museum. Het gemeentebestuur wilde een nieuwe moderne hoofdstraat en dus werd dit mooie karakteristieke stenen huis bedreigd. Een snel opgerichte historische vereniging brak het steen voor steen af en herbouwde het en richtte het in als museum. Ik antwoorde het is overal gelijk, een mooi pand afgebroken en lelijke beton er voor terug, erg jammer. Daarna kreeg ik een heel verhaal over zijn werk als aannemer en hoe ie failliet ging in de ’80 er jaren
en hoe hij meewerkte aan het kanaal bij Twizel en hoe slecht de directeur van dat project werd behandeld toen die op eigen houtje een roeibaan aanlegde en zelfs achteraf nog weinig erkenning kreeg. Tja, herkenbaar. We zijn best vroeg in Ashburton en na de lunch gaan we de stad in, die is groter dan gedacht maar op een vraag bij het toeristenbureau water te zien of te doen is zeggen ze er op 6 km afstand een strand en o ja er is ook een park. Droevig dat men niks heeft in zo’n stad. We wandelen door het park, gaan naar de kar, eten, doen nog wat boodschappen en zullen Ashburton voor altijd vermijden, terwijl het een wereldberoemd jaarlijks ballonvaart evenement heeft.
20 februari naar Duvauchelle
Het is 133 km naar Duvauchelle, de eerste 100 door vlak land en dan nog 33 over een hoge bergketen, een oude vulkaan, prachtig eindelijk weer eens wat bochtjes draaien en fraaie vergezichten. Het is een DOC camping (department of conservation) maar wel met elektra, dat voelt goed. En wat een uitzicht, heerlijk, hier kunnen we wel wonen.
We lunchen en we gaan op pad een wandeling naar en op het schiereiland Onawe dat voor ons ligt, we vertrekken tegen 2 uur en het is 5 uur als we terug zijn maar het was de moeite waard en moeite heeft ’t zeker gekost zo stijl was het soms. We zetten de stoelen buiten en genieten van de mooie avond terwijl we voor het eerst in lange rijd weer eens buiten eten.
21 februari naar Akaroa
Akaroa is een plaatsje, wel wat toeristisch maar vlakbij we gaan er heen om te wandelen en het dorpje te bekijken. Het is zo’n 15 km dus we vertrekken na een
rustige morgen bij de kar na de lunch. Het weer is goed, de wandeling is mooi maar erg pittig met de soms zeer stijle hellingen die we op moeten. De vergezichten maken veel goed en de leuke huisjes als we weer bijna in het dorp zijn is puur genieten. We lopen het dorpje door, het is er druk, erg veel mensen lopen rond, toeristen bevolken de terassen, er ligt een cruiseboot in de haven, een dorpeling vraagt of wij soms van de cruiseboot zijn, dus wij zijn herkenbaar als toerist. Je kunt er met een jet-boot varen, die zorgt er voor dat de inhoud van je maag na 20
minuten echt achter je ogen zit en er ook nooit weer vandaan gaat. Je kunt er een rondvaart maken, allemaal zittend, zich inspannen op een stijle berghelling, wie doet dat nog.
We nemen een soft-ijsje, Emmie vindt ‘m lekker, ik vind ‘m waterig, spijt, de chocola die er op zit valt er snel vanaf en is vogelvoer. Terug naar de kar, terug naar de camping Duvauchelle. Duvauchelle is ontdekt door de Fransen, die gingen er wonen maar wilden nog iets ophalen uit hun
vaderland, toen ze terug kwamen was het Engels bezit, ze schikten zich en bleven (hoe onFrans kun je het hebben).We werken wat papieren weg als ik plots denk, hoe laat vliegen we eigenlijk naar Fiji, rekenend denk ik dat we maandag vliegen omdat we morgen de kar inleveren en twee nachten in Christchurch zijn. Maar dan staat in de papieren dat we zondag vliegen o je, dan moeten we de kar dus vandaag inleveren, o schrik, papieren allemaal nakijken, o schrik, vandaag voor half vijf, het is nu half acht dat gaat niet meer lukken. Bellen met het noodnummer – heerlijk zo’n mobieltje dat ’t doet - ja zegt de man, vandaag dus maar ik boek wel een dag bij anders krijgt u een hoge boete van 700 dollar. Nog even het hotel afbellen is z’n advies krijg je misschien nog geld terug. Advies opgevolgd en we genieten nog heerlijk van onze mooie avond.
22 februari naar Christchurch
Het is 90 km naar Christchurch en dat doen we zo vlug dat ze bij KEA nog amper wakker zijn. Als we geholpen worden door Lei een aardig meisje van – zo te zien – Chineese afkomst zeg ik dat we erg teleurgesteld zijn in KEA. We hadden Apollo maar zagen de betere beoordeling van KEA op Tripadvisor en dus werd het KEA maar wie verwacht nou dat vanaf de eerste dag de afvoer van het aanrecht niet werkt, dat de
koelkast het na 3 uur opgeeft als deze niet aan de elektra zit, dat de afvalwater meters niet werken, dat de navigatie drie jaar oude kaarten heeft en de bijgeleverde kaarten ook drie jaar oud zijn, dat het ‘kreng’ onbestuurbaar wordt in linkse bochten als er afvalwater in de tank zit. Ze weet niet goed wat te doen, ik meld nog dat ik alles heb gemeld aan het servicenummer aan de sales in Auckland en een oplossing wil. De
oplossing die ik wilde komt er even later aan, de extra dag hoeven we niet te betalen, goedkoop sigaartje. Tevreden gaan we weg, een busje brengt ons naar het hotel, dat ziet er prima uit maar een ‘refund’ nee dat zit er niet in, maar of we vanavond ook in het restaurant willen eten, nou
nee dat zit er niet in. Lekker puhh.
We gaan de stad in die zo zwaar beschadigd is geweest precies drie jaar geleden al weer. Er wordt hier hard gewerkt, wat afgebroken moest worden dat is gebeurd, wat hersteld kon worden is hersteld en de rest wordt nieuw. Een stad die trots mag zijn op zichzelf. Er is straattheater, er zijn antieke trams waarin je een ritje kunt maken, een winkelcentrum van zee-containers, prachtig en vooral kleurrijk. We lopen, nemen een biertje op een terras aan de Oxford en Cambridge Road, wat een zalige rust. We gaan naar het museum, het heeft een prachtig park dat druk bezocht wordt.
In het museum is er maar weinig over de aardbeving en het heeft een rommelige structuur van onderwerpen, weinig logica en geen chronologie, ik kan niet zonder. Maar ook hier net als in Auckland veel over het leven van de Maori. Terug in het hotel ga ik even zwemmen in het bijbehorende
zwembad met een wijntje erbij maar als de zon verdwijnt is het al snel te koud. We eten in een restaurant van een Engelse
chef die we ‘s middags ontmoet hebben maar het eten is niet geweldig ofschoon er geen stoel meer te krijgen is en we zelfs twintig minuten hebben moeten wachten. Terug in ons hotel merken we op dat in het park het Chinees nieuwjaar gevierd wordt, dus weer er op uit. Veel lampions in ontelbare soort en maat en natuurlijk het onvermijdelijke muziekale kabaal op een podium, een half uur later zijn we alweer in ons hotel, weltrusten.
23 februari naar Fiji
‘Ons busje’ haalt ons weer op, gisteren afgesproken, en brengt ons naar het vliegveld, wachten bij inchecken, koffie, lezen, half twee instappen, vijf over twee
vliegen, maar liefst 4 uur, zes uur ’s avonds landen, taxi wacht, brengt ons naar resort, maar drie uur rijden WAT Wat wat, daar wist ik niks van, zal wel weer, het is al pikkenacht als we aankomen, op de tast bijna bereiken we ons huisje, we zien niks gaan uitgeput zitten voor ons huisje in gemakkelijke stoelen (het eerste uur) dan toch maar naar bed. Pffff wat een dag.
24 februari Rust in Uprising Beach Resort in Pacific Harbour
We kijken onze papieren na, ons vliegtuig gaat zaterdagmorgen om acht uur, dus uiterlijk om zes uur inchecken, dus uiterlijk om drie uur hier vandaan rijden, dus om twee uur opstaan, waarom nog naar bed gaan, en dan 11 uur vliegen en dan 9 uur niks en dan 13 uur vliegen en dan twee uur later geradbraakt thuis, nee dit moet anders, helaas binnen de gestelde kaders. We lopen naar Pacific Harbour en bij het reis bureau (ons reisbureau Rosie Travel) vragen we om een hotel in Nadi zo dicht mogelijk bij het vliegveld, zodat we tenminste niet voor half zes hoeven op te staan. De vriendelijke mevrouw regelt ‘t. Nu nog afwachten hoe ver dichtbij hier is. We melden bij het resort dat we vrijdagmorgen willen vertrekken dus graag vervoer naar Nadi. We doen een paar boodschappen, eindelijk vakantie, we zwemmen wat, we lezen wat, we puzzelen wat, of we ook ergens naar toe willen?, nee, nergens meer naartoe, hier willen we rusten, rusten en rusten.
25 februari Rust in Uprising Beach Resort in Pacific Harbour
Na het ontbijt, geen kaas, geen hagelslag, vreemde jam, alleen plat brood en Engelse koekjes en ‘cornflackes’. Dan weer lezen, niks doen, staren naar de zee, zonnen, wel even insmeren Emmie.
26 februari Orkaan op Fiji
Na het ontbijt, lezen, zonnen, de lucht betrekt, na de koffie wat motregen, na de lunch, ons straatje staat blank, het water loopt in stromen van ons dak af, we gaan op blote voeten naar het restaurant zoveel water staat er, de baas zegt er komt een
brief over het weer, het stormt nu al vijf uur onafgebroken, morgen hetzelfde weer zegt ie en vrijdag ook en zaterdag ook en zondag ook en maandag ook. Na het horen van vrijdag stop ik met luisteren, wat betekent dit voor onze terugvlucht, gaan er nog vliegtuigen of helemaal niet.
In elk geval we moeten nu meer dan ooit vrijdag in Nadi zien te komen, als er een vlucht gaat zitten we er in, moeten we wachten dan wachten we, maar wel naast het vliegtuig, zijn die er eigenlijk wel, kunnen ze wel landen hier, duizend vragen schieten door je hoofd, we maken een
briefje, morgen de verzekering bellen, morgen Rosie bellen. De brief over het weer geeft zeer zwaar weer aan met een beetje rust op vrijdag, hiep hoi denk ik, dan weg van hier. Maar voor zaterdag geeft de brief aan orkaankrachtige wind met grote kans op schade en over-stromingen.
Wordt het nu wel of niet vliegen??
27 februari Orkaan op Fiji
Het waait, zeg maar stormt nu al 36 uur onafgebroken, dan weer is het water in het straatje weg, dan staat het er weer. Na de lunch gaan we naar de receptie, we willen van Rosie horen of er vluchten geannuleerd zijn. Gelukkig is het antwoord nee, en de baas van het resort legt uit dat de slechte weer nu voornamelijk aan de zuidoost kant van het eiland is en dat Nadi er nog weinig mee te maken heeft. Hé dat zou fijn zijn, hier blijven is ok maar dan op vakantie en niet op een stretcher in een sporthal.
28 februari naar Nadi
Het heeft uiteindelijk 40 uur geregend en daarna is het geleidelijk aan helder geworden en er was zelfs even een beetje zon. We rekenen af met de Uprising en
wachten op de taxi naar Nadi. Dan valt ons oog op de krant, in Nuvau, een dorp amper
10 km verderop staat onder anderhalve meter water, de mensen lopen tot hun borst in het water. Als de taxichauffeur komt zegt hij dat hij in Navua woont en dat in zijn huis een meter water gestaan heeft en dat hij alles wat hij in 10 jaar opgebouwd heeft kwijt is. Tja vreselijk en
wat kun je als toerist doen, nou een wat betere fooi geven.
Het hotel in Nadi is erg mooi en doet koloniaal aan. We willen wel even naar Nadi maar de mevrouw zegt waarom zou je daarheen willen, Nadi is een lange straat met huizen en winkels en zonder enige allure of geschiedenis.De plots vallende regen lost het probleem op, we gaan lekker eten en dan boekje lezen.
1 maart naar Hong Kong
We hebben niet echt goed geslapen, de airco maakte erg veel lawaai en was veel te koud en daardoor konden we niet slapen, dus de airco uit, de koelkast rammelde geweldig en dus de stekker er uit en zetten 'm in de douche omdat er zoveel ijs in zit, te benauwd, dus het raam open maar dan was er weer erg veel lawaai van de straat en het vliegveld, dus een ander raam open en het gordijn goed dicht, al met al toch nog 7 uur geslapen want om 5 uur ging de wekker, naar het vliegveld, zes uur inchecken, half negen vliegen naar Hong Kong, toch nog zo’n 10 uur pfff. We waren in Hong Kong lekker snel het vliegveld af, zitten om drie uur in de metro en om vier uur zaten we al aan de pizza op een terras in het centrum. We wilden eigenlijk maar Victoria’s Peak maar de mevrouw van het toeristenbureau raadt dat sterk af omdat de wachttijd bij het treintje aldaar zo’n vier uur is en het is mistig waardoor de beleving van het uitzichtpunt bijna nihil is. Dus kozen we voor het centrum met het fraaie uitzicht op de wolkenkrabbers – het was onlangs nog op tv in ‘Wie is de mol?”. Na terugkeer op het vliegveld is het dollars opmaken en vliegen maar.
2 maart naar Amsterdam
We vertrekken om half een ’s nachts, een vlucht van 13 uur, niet over Kiev al weten we op dat moment niet waarom. We slapen weinig maar toch genoeg om fit te blijven. Het eten aan boord is erg matig deze keer, jammer want we hadden best wel trek. Na de landing hebben we snel de koffers en gaan snel per trein, einde van de reis, de buurman haalt ons op van het station, het is heerlijk weer thuis te zijn. Wat opvalt is dat we een dag te vroeg thuis zijn, nou ja volgens ons dan. Dat komt door het verschil in tijd, als je 13 uur vliegt en 7 uur tijdverschil hebt, dan heb je dus maar 6 uur op de klok gebruikt en dat waren wij even vergeten.
Wat vonden we nu van ’t reizen, van Nieuw Zeeland, van Fiji en van Hong Kong?
Het is ondanks de moderne snelle en – redelijk – comfortabele vliegtuigen toch nog een hele zit om in Nieuw Zeeland te komen: zo’n 24 uur vliegen, afhankelijk van mee of tegenwind. Netto ben je bijna twee dagen kwijt, omdat er ook nog een terugreis is kom je al op 4 dagen reizen en dat is veel als je relatief kort op vakantie gaat. De reis duurt lang en dus heb je onderwijl eten nodig maar er is in het geheel geen keus en wat je voorgezet wordt is soms echt niet wat je zou willen en dat is echt een minpunt van zo’n lange reis. Dan is er zowel op heen als terugreis een
stop – bij Cathey Pacific is dat Hong Kong.
Nieuw Zeeland is ruim 7 keer zo groot als Nederland en er wonen ongeveer 4 miljoen mensen. Wij vinden het één groot park, zo mooi is de natuur. De bloemen die thuis in de vensterbank staan, staan hier in grote aantallen langs de weg, schitterend. Het eiland is ook één grote keten van vulkanen omdat het op de rand van twee tectonische platen ligt, daardoor is het bergachtig en heuvelachtig, alleen het zuidoosten van het Zuidereiland is veel vlakker daar zijn ook de meeste veehouderijen te vinden. Het klimaat op het Noorder-eiland is prettiger dan op het Zuider-eiland. Het Noorder-eiland is warmer en droger, het Zuider-eiland is 2 tot 4 graden kouder en veel natter. De infrastructuur is goed maar soms – in de bergen – is de weg zo smal dat er geen plaats meer is voor een vangrail en/of strepen op de weg en dat voelt niet lekker. Door het sterke heuvelachtige en bergachtige karakter van Nieuw Zeeland zijn de wegen erg bochtig en soms ook heel smal met talloze bruggen met slechts één baan. Hierdoor is de gemiddelde snelheid vaak beperkt, wij kwamen op veel dagen niet boven de 50 km/u gemiddeld soms zelfs maar op 38 km/u gemiddeld en dan is en reis van 290 km (bij ons iets van 3 uur) een rit van bijna 8 uur. De mensen zijn behulpzaam en gastvrij maar spreken een Engels dat we erg slecht konden verstaan door de harde ‘knauw’.
Is Nieuw Zeeland een tweede bezoek waar? Ja zeker maar de inspanning en kosten die daarmee gepaard gaan maken zo’n keus erg moeilijk.
Is Nieuw Zeeland te vergelijken met andere landen? Jazeker maar niet met één land, het is meer een mix van Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en
Engeland, dus eigenlijk Europa. Dit afgezien van de soms echt andere bomen en planten en struiken die niet in Europa voorkomen.
Fiji is half zo groot al Nederland en heeft ruim 800.000 inwoners. Fiji is – en dat vonden anderen ook – een derde wereld land waar de mensen echt arm genoemd kunnen worden, ze werken hard maar hebben een heel laag inkomen. De infrastructuur is wel aanwezig maar de kwaliteit is
matig. Er is nagenoeg geen industrie maar ook weinig landbouw en veeteelt, de voornaamste bron van inkomen is uit de directe en indirecte dienstverlening aan toeristen zoals hotels, souvenierwinkels, taxi’s enz. De mensen zijn erg aardig en heel dienstvaardig tot zelfs ootmoedig.
De natuur is bijzonder mooi, de temperatuur is heerlijk, zelfs als het geregend heeft en de zon schijnt vaak. Fiji is ook orkaan gevoelig en dat heeft grote impact op de mogelijkheden voor ontspanning – van zonnen tot raften - op welke manier dan ook. Ook van Fiji vinden wij dat er
in Europa meer dan genoeg plaatsen zijn waar je vergelijkbare natuur vindt met gelijkwaardig vertier en je hoeft er niet 23 uur voor te vliegen maar bekijk je het als persoonlijke ontwikkelingshulp dan moet je zeker gaan.
Hong Kong is leuk om eens mee te maken, Hong Kong heeft een heel goed openbaar vervoer en dat biedt mogelijkheden als je minsten 10 uur ‘over hebt’, er is best veel te zien, soms is een hotel nemen nog beter als je weet dat je niet kunt slapen in een vliegtuig of nog beter is het er een dagje bij te boeken zodat je meer van de stad kunt genieten zonder haast of stress. Het is wel een miljoenenstad met de bijbehorende drukte op de straten en winkels. Het is ook erg toeristisch en dat betekent wachttijden en drukte.